De vuurwerkramp: weg van de Tollensstraat

Het was zaterdag 13.00 mei 2000, een dag die voor mij begon als vele anderen. Omdat mijn ouders gescheiden waren, verbleven mijn broertje en ik dat weekend bij onze vader in Enschede. In de middag reden we terug van een bezoekje, op weg naar mijn paardrijles in Hengelo bij de manege in Groot Driene. De zon scheen, maar de sfeer sloeg om toen we de Lasondersingel op reden.
Ter hoogte van de Tollensstraat kwam het verkeer plotseling tot stilstand. Alles stond muurvast. Een dikke, donkere rookwolk steeg op in de verte en hing dreigend boven de stad. Mensen stapten uit hun auto’s, er was onrust, onduidelijkheid. Recht voor de Tollensstraat stonden wij stil. Mijn vader, zichtbaar bezorgd, stapte uit om te kijken waar de rook vandaan kwam. Hij droeg ons op in de auto te blijven zitten.
De minuten tikten langzaam weg. Ik werd steeds zenuwachtiger. Niet alleen door wat er buiten gaande was, maar ook omdat ik wist dat ik te laat zou komen voor mijn les.
Uiteindelijk stapte ik uit en smeekte mijn vader of we alsjeblieft door konden rijden. Hij luisterde, draaide de auto over het gras en nam een alternatieve route, weg van de rook, richting Hengelo. Vijf minuten later arriveerden we bij de manege. En toen gebeurde het. Een allesverwoestende knal galmde door de lucht.
Het was de eerste explosie van wat later bekend zou worden als de vuurwerkramp van Enschede. De kracht van de ontploffing was zó hevig dat de grote spiegels in de manege stuk voor stuk van de muren sprongen en in scherven op de grond uiteenspatten. Alles trilde. Iedereen schrok. Maar wij waren veilig.
Die dag hebben mijn broertje en ik een engel op onze schouder gehad. We zijn letterlijk vijf minuten voor de ramp uit gereden – weg van wat later een ravage zou blijken, een tragedie die honderden levens veranderde en een hele buurt verwoestte. Voor mij bleef het niet alleen een herinnering aan een dag vol paniek en chaos, maar ook een besef van hoe dicht leven en dood soms naast elkaar liggen.