Warmoesstraat 31. Elke ochtend om een uur of vijf stond ik op. Ik was een jaar of zeven, acht. Mijn vader hoorde ik beneden al stommelen. De rest sliep nog. Het was stikdonker, en ijskoud, de bloemen stonden op de ramen. Sokken aan, vest over mijn pyjama en zachtjes naar beneden. Eerst droge houtjes in de potkachel aansteken. Vervolgens de kolen erop en de kachel lekker hoog opstoken. Het volgepakte houten droogrek stond in U-vorm voor de potkachel. De nog nattige was kon nu pas echt goed drogen. Dan boterhammen smeren, die nam papa in een broodzak mee. Om zes uur begon zijn ploeg bij Spinnerij Bamshoeve. Ondanks dat hij in Nederlands-Indië een goede functie had als gevangenisdirecteur op het eiland Madura, werd hij tegen wil en dank bij de spinnerij tewerkgesteld. Hij had van die hele zware met bont gevoerde leren laarzen, daar moest ik hem altijd mee helpen. Dikke winterjas, handschoenen, sjaal om en de songkok op zijn hoofd, zo een die Soekarno ook altijd droeg. Nee, die vergat hij nooit, zo kon iedereen zien waar hij vandaan kwam. En daar ging hij, op zijn damesfiets met versnelling.
