Broek Heurne ging voor helft op in Enschede maar bestaat nog steeds: ‘Laatste station voor de grens’ hoewel het door het oprukkende Enschede zon beetje is gehalveerd, bestaat het nog steeds: de buurtschap Broek Heurne. Ook het gelijknamige station, tussenstop aan het kolenlijntje naar Ahaus, is er nog altijd.
Vijftig jaar geleden streek ze neer in deze wonderlijke enclave aan de grens. Behalve haar eigen huis, gevestigd in een oude katoenloods, staan er een voormalige treinstation, een al lang gesloten café en iets verderop, het restant van een oude turfstrooiselfabriek. Industrieel erfgoed, verborgen op een plaats waar je het niet zou verwachten. Toen we hier kwamen wonen. Toen we hier kwamen wonen, liepen er nog rails. De boel was in verval. Mijn man Hans, kunstenaar, heeft ons huis opgeknapt. In het deel waar ik nu woon, had hij zijn atelier. We kwamen uit Enschede en hadden ruimte nodig. Dat vonden we hier. Alleen op zondagen zat het café aan de overkant vol met mensen. De rest van de week was het doodstil. Ik kom zelf van de boer. Broek Heurne was voor mij een paradijs, en dat is het nog steeds.
Kolen uit het Ruhrgebied
Het station ligt er al sinds 1903. In dat jaar wordt op initiatief van de Enschedese fabrikanten het spoorlijntje in gebruik genomen dat de stad moet verzekeren van een snelle aanvoer van kolen uit het Ruhrgebied. Jan Berenbroek, bewoner van het oude erf ‘Hof van Koesfeld’, ziet het nog altijd als een van de grote veranderingen die Broek Heurne onderging. Samen met zijn neef, die toevallig ook Jan Berenbroek heet, is hij een bron van verhalen over de buurtschap. Het bracht bedrijvigheid met zich mee. Tot 1939 werden er ook personen vervoerd. Er zaten hier douaniers en soldaten. Arbeiders van de fabriek haalden turf uit het Aamsveen. De trein reed niet vaak maar hoorde wel bij het leven. Ik heb hem zelf nog zien rijden. Dat zijn toch de dingen die indruk maken als je opgroeit in een gebied als dit.