Turkije mijn land en Enschede mijn stad. Turkse kruiden en patatjes komen bij elkaar
Met mijn 2 kinderen van 6 en 1,5 jaar kwam ik vanuit Izmir (Turkije) mijn man (werkte bij de textielfabriek) achterna om in Enschede te gaan wonen.
De eerste periode kwam ik in de Wesselerbrink te wonen. Ik vond het stressvol met 2 kinderen, omdat ik de taal niet kende, de weg niet wist en ik niet wist waar ik zijn moest voor mijn ontspanning en boodschappen doen. Ik stond er alleen voor. Gelukkig was mijn oudere buurvrouw en mijn Turkse buurtbewoners erg gastvrij en behulpzaam. Toen ontdekte ik specifieke dingen zoals een cafetaria , waar ik graag een patatje haalde en baby melkpoeder en potjes eten. Dit kenden we niet in Turkije. Bellen was in die tijd heel lastig en duur, ik had geen telefoon en vaak last van heimwee. Toen mijn moeder kruiden en theebladeren per post stuurde en ik dat openmaakte… rook ik weer mijn geuren en miste ik alles.
Daarna ging ik in Boswinkel wonen, en daar had ik aardige buren die een telefoon hadden, ik kon daar wat vaker met mijn familie bellen. Ook in Boswinkel waren weer aardige buurtbewoners die me goed opvingen.
Na Boswinkel kwam ik in de Helmerhoek, ook hier ongeveer 20 jaar gewoond. In alle wijken heb ik vriendschappen gemaakt.
We kwamen wel in Enschede met het idee dat we weer teruggingen naar Turkije, uiteindelijk hebben we de stap genomen en zijn voor 8 jaar terug geweest. Toen mijn man ziek werd en omdat mijn kinderen hier in Enschede woonden besloten we toch weer naar Enschede te gaan. Mijn man kreeg Alzheimer en is 6 jaar geleden overleden. Ik woon nu aan de Klaascateplein en bezoek elke week de ontmoetingsgroep bij Liberein. Mijn inmiddels 3 kinderen zijn goed terecht gekomen één werkt bij de apotheek, de ander is elektromonteur en één werkt bij de jeugdbescherming. Ondanks dat Turkije mijn land is, voel ik me thuis in Enschede.